La t. n. Ter-kolo de la Eta Maro estas mallarĝa strio de tero, en la
marbordo de la hispana regiono Murcio. Ĝia larĝo varias inter 200
metroj kaj 1 km kaj duono inter la Mediteranea Maro kaj tiu t.n. Eta
aŭ Malgranda Maro. Ĝi estas tranĉita de naturaj kanaloj, kiuj konser-
vas kontakton inter la du maroj; tiuj kanaloj aŭ maraj pasejoj perme-
sas eniron de la akvo de Mediteraneo en la lageton. La terkolo etend-
iĝas tra proksimume 24 kilometroj inter Kabo de Palos kaj Mojón-
promontorio.
Origine, antaŭ proksimume 10 milionoj da jaroj, tio, kio nun estas
nomata kiel «La Terkolo de la Eta Maro», estis golfeto malfermita al
la Mediteraneo; ĉe ĝiaj ekstremoj, vulkanaj rokoj dum longdaŭra pro-
cezo de dispeciĝo generis, pro la agado de la maraj fluoj, sablon kaj
sedimentojn kiuj formis la sablan strion de dunoj kaj malaltaj arbus-
toj inter vastaj strandoj banitaj de la du maroj.
Dum la lastaj 2000 jaroj estis periodoj en kiuj la akvonivelo suferis
fluktuadon, tial oni konsideras, ke en la deksepa jarcento ĝia nivelo
estus ĉirkaŭ dudek aŭ tridek centimetrojn pli alta ol la nuntempa.
TERKOLO
DE LA
ETA MARO
Ŝanelo de la
kan-latisoj
Ŝanelo de
la haveno
Ŝanelo de
Marĉamalo
Insulo Grosa
Insulo
Perdigera
Insulo de
la Barono
Plezur-haveno
Kabo de Palos
Nuntempe jam ne plu ekzistas tie la iamaj dunoj kun mal
-
grandaj arbustoj; la tuta tereno de la terkolo estas plena
je turismaj konstruaĵoj: hoteloj kaj luksaj loĝejoj. Multaj
personoj, ĉefe tiuj sensivaj pri la ekologio kaj la konserv-
ado de la Naturo, bedaŭras tiom egan konstruadon, sed,
verdire, de ekologia vidpunkto, la perdo ne estis/as grava;
multaj centoj, eble pli ol milo da kilometroj de la Medite-
ranea marbordo de Hispanio havas tiutipan pejzaĝon de
dunoj je sablo kaj arbustoj. Tamen la urbanigo de la
Terkolo estas bedaŭrinda pro alia afero, kiun oni ekspli-
kos poste.
Ĝis la 19-a jarcento tiu tereno de la Terkolo de la Eta
Maro estis publika propraĵo, t. e. apartenis al la hispana
ŝtato. En la jaro 1863, kadre de la t. n. «Alienado de Men-
dizábal» multaj publikaj propraĵoj, inter ili tiu la Ter-
kolo, estis privatigitaj. La ŝtato bezonis monon por al-
fronti la elspezojn de la Unua Karlisma Milito. Tiu opera-
cio ebligis la plipotenciigo de la hispana burĝaro. La tere-
no de la terkolo estis akirita de pluraj tiamaj riĉuloj de la
zono. En la sekvinta jarcento
, pro la geedziĝo inter hered-
intoj de la diversaj pecoj de la terkolo, la tuta tereno estis
prop
raĵo de unu sola homo: Tomás Maestre Aznar.
Tiu ulo, kvankam li perdis sian havaĵon dum la hispana
civilmilito (1936-1939), la fakto ke venkis en tiu milito la
politikaj fortoj favoraj al la burĝa povo, ebligis al li re-
akiri sian povon, sian proprecon de la terkolo kaj krome
havi grandan influon inter la aŭtoritatoj de la frankisma
reĝimo; fakte, li mem estis ministro de tiu reĝimo.
Ekde la jaro 1960 kaj laŭ iniciato de Tomás Maestre la
zono komencis esti promociata por la turismo. Per la hel-
po de la tiama ministro Manuel Fraga Iribarne kaj dank
al bankaj kreditoj, Tomás Maestre komencis konstrui en
la suda zono de la Terkolo la hotelojn: Entremares,
Cavanna, Dobleymar, Galúa...
Hotelo
Entremares
Hotelo
Cavanna
Hotelo
Dobleymar
Hotelo
Galúa
Plezur-haveno
Tomás Maestre
Tomás Maestre Aznar, forpasinta en la jaro 2012, estas
titolata
«la Patro de la Terkolo de la Eta Maro». Li pli-
riĉiĝis per
la ekspluatado de la hoteloj kiujn li igis kons-
trui en tiu zono, sed la ĉefa kaŭzo de lia riĉiĝo estis la
vendado de la tuta tereno de la Terkolo, kiu apartenis al
li. La
fakto ke tiu terzono estis destinita al la turismo,
igis kres
ki la prezon de tiu tero. Krome poste li vendis
ankaŭ la hotelojn. La plezur-haveno kiun oni konstruis
en tiu zono portas lian nomon. Ĉi tiu ulo kaj ties vivo
kaj agado estas tipa ekzemplo de la plej koruptita sekto-
ro de la hispana burĝaro kiu apogis la duonfaŝisman
diktaturon de F. Franko kaj sin apogis sur ĝi por pli-
riĉiĝi per neklaraj negocoj kaj domaĝe al la ĝenerala in-
tereso de la socio.
Ĉiuj konstruaĵoj en tiu terkolo estas orientitaj al la tur-
ista vivmaniero. Krom la multaj hoteloj ekzistantaj tie,
estas ankaŭ multaj domoj, plejparte mult-etaĝaj, destin-
itaj al loĝejoj, sed temas pri turismaj loĝejoj, tio estas,
kiel dua, aŭ pli bone, somera loĝejo de familioj kiuj ku-
time loĝas aliloke kaj uzas ĉi tiujn de la Terkolo nur
dum la someraj monatoj. Dum plejparto el la jaro tiuj
loĝejoj restas senuze. Kaj same la hoteloj, fakte, multaj
el ĉi tiuj dum la vintro profitas por fari reformojn kaj
ripar-adon; la tuta Terkolo dum la nesomera tempo
ŝajnas morta urbo.
Resume, la tuta turisma komplekso de la Terkolo de la
Eta maro estas kvazaŭ monumento al la povo de la socia
elito kiu ĝuas ĝin. Tiom da ne-uzataj loĝejoj, tie kaj en
aliaj lokoj en Hispanio, dum plejparto el la jaro kon-
trastas kun la fakto ke multaj hispanoj ne havas loĝejon
aŭ sin vidas pelitaj eksterleĝe okupi loĝlokon. La plezur
-
haveno de la Terkolo kaj de aliaj lokoj en la lando
plenas je luksaj kaj multekostaj jaktoj kiuj proklamas
la riĉecon kaj la povon de tiu elita klaso kiu superregas
en socio kie senĉese pliampleksiĝas la diferenco inter la
plej riĉaj socitavoloj kaj tiuj plej malriĉaj.
Tomás Maestre
Se la turisma ekspluatado de Terkolo de la Eta Maro es-
tas kvazaŭ monumento al la povo de la burĝaro, la ma-
niero kiel oni uzas ĝin ŝajne omaĝas la privatan
propr-
aĵon. Ja, de vidpunkto de la ĝenerala intereso de la socio
bedaŭr
indas tio ke tiu tereno, estante iam publika, ŝtata
posedaĵo, estis privatigita favore al iu sociklaso kiu, jam
de tiam,
kaj ĝis la nuntempo demarŝadas la socion sia-
profite. Ĉiuj
konstruaĵoj faritaj tie estas privataj posed-
aĵoj. Same okazas en la cetero de la lando kaj ĝenerale
en la mondo, sed en tiu Terkolo la afero prezentas spe-
cialajn karakteraĵojn, kiel ni sekve montros.
Tra la 18-kilometra longo de la loĝebla parto de la Ter-
kolo etendiĝas ŝoseo, la t. n. «Granda Vojo». Ĝi estas la
sola publika tereno de la zono, neeviteble publika ĉar ĝi
estas necesa por ke la veturiloj povu aliri al la privataj
konstruaĵoj. Ĉio cetera en la zono estas
privata, iele an-
kaŭ la strandoj, almenaŭ en la ma
niero laŭ kiu oni ĝuas
ilin. Ambaŭflanke de la Terkolo estas marbordoj, do tie
devus esti sablaj strandoj, aŭ plaĝoj, sed la realo estas
ke iuj partoj tute mankas tia spaco ĉar la konstruaĵoj
etendiĝas ĝis la rando mem de la maroj. En aliaj partoj
oni lasis nur mallarĝan strion da plaĝa sablo ĉar la
privataj konstruaĵoj estas ĉirkaŭataj de privataj kortoj
kies limo troviĝas tre proksime al la maraj akvoj. Cete-
re en granda parto el la longo de l
a Terkolo, ambaŭ-
flanke, inter la konstruaĵoj kaj la pla
ĝaj sabloj ne povas
ekzisti publika promenejo pro manko de spaco.
Ĉio-ĉi dirite validas kaj por la konstruaĵoj de privataj
loĝejoj kaj por la hoteloj, ankaŭ privataj. Ekde la hote-
loj, ĉi ties klientoj povas aliri al la strandoj tra la kon-
cernaj kortoj, kaj same ekde la loĝejaj konstruaĵoj, tra
ĉi ties kortoj. Tio signifas ke, fakte, la ĝuado de la pla-
ĝoj estas kvazaŭ privata afero de la loĝantoj de la prok-
simaĵoj. Publika alireco al la marbordoj estas malfaci-
la, komplika kaj ofte ne-ebla ĉar ekde la Granda Vojo,
unika publika irejo, apenaŭ estas pasejoj al la strandoj.
La privataj kortoj ĉirkaŭantaj la konstruaĵojn ofte inter
-
apudas ne lasante pas-spacon inter ili, aŭ lasas tre mal-
larĝan irejon.
Mallarĝaj pasejoj al la marbordo inter la grandaj konstruaĵoj