OS PINOS
¿Qué din os rumorosos
na costa verdescente
ó raio transparente
do prácido luar?
¿Qué din as altas copas
de escuro arume arpado
co seu ben compasado
monótono fungar?
Do teu verdor cinguido
e de benignos astros
confín dos verdes castros
e valeroso chan,
non des a esquecemento
da inxuria o rudo encono;
desperta do teu sono,
fogar de Breogán.
Os bos e xenerosos
a nosa voz entenden,
e con arroubo atenden
o noso ronco son,
mais só os iñorantes,
e féridos e duros,
imbéciles e escuros
non os entenden, no.
Os tempos son chegados
dos bardos das edades,
que as vosas vaguedades
comprido fin terán;
pois, onde quer, xigante
a nosa voz pregoa
a redenzón da boa
nazón de Breogán.
|
LA PINARBARO
Kion diras la rumoro
en la verda bordo mara
al la radio klara
de la kalma luna lum'
Kion diras la altaj krestoj
de la obskura pino-arbaro
kun monotona ondado
laŭ bele ritma danc'?
Pri via verda medio
kaj ties benignaj steloj,
tero de montaj kasteloj
kaj de kuraĝa land',
ne metu en forgesejon
la ofendojn kaj la oponon;
vekiĝu el via dormo,
hejmo de Breogan'.
La bonuloj kaj ĝentilaj
nian voĉon komprenas,
kaj kun plezuro atentas
nian raŭkan sonon,
sed nur la nesciantoj,
ferocaj kaj sovaĝuloj,
stultaj kaj frenezuloj
nin ne komprenas, ne.
Alvenis jam la tempoj
de la antikvaj bardoj,
kiam via erarvagado
finiĝos tute ja;
ĉar, ĉie ajn, giganta
nia voĉo anoncas
liberiĝon de la bona
nacio de Breogan'.
|