39
Marc Vandepitte
Jen kiamaniere Ratzinger detruis la popolan
eklezion en Latin-Americo
La nov-konservativismo
En 1978, Karol Wojtila (papo Johano-Paŭlo la 2-a) estas elektita por lideri la religian komunumon pli multenombran en la mon-
do. Li troviĝas antaŭ postkoncilia eklezio en profunda krizo: meso-ĉeesto kaj pastro-alvokiĝo en stato de libera falo, grand-
nombro da eksedziĝoj inter gekatolikoj, rifuzo de la papa aŭtoritato pri la kontrolo de naskiĝ-kvanto; iu mondo plena je herezo.
Li volas radikalan ŝanĝon. Ne pluaj riskoj nek provoj, finiĝis la pripensado kaj la debatado. El la Koncilio eble oni konservos la
tekstojn sed oni entombigas la rezonadon. La papo sin pretas por ia centralizita kaj ortodoksa eklezia politiko, kune kun ia
spirita kaj morala rearmado.
Por tion atingi, li lerte profitas la etoson de la epoko, kiu tre similas al la nuntempa. Meze de la sepdekaj jaroj komenciĝas
profunda ekonomia krizo. La optimisma spirita etoso de la sesdekaj jaroj oscilas kaj karakteriziĝas per aspiro al sekureco kaj
protekto, emo je iu aŭtoritato –prefere karisma–, iu etika vekiĝo, la fuĝo al privata kaj ne-racia medio, ktp.
Estas sur ĉi tiu fono kie disvolviĝas la “konservativismo”. Tiu-ĉi nova konservativismo jam ne plu limiĝas al la defensivo, sed sin
ĵetas al iu politika kaj ideologia ofensivo. Ĉi tiu fluo estas apogata de fortaj personuloj, kiaj Ronald Reagan kaj Margaret
Thatcher. Lerte uzante la amas-komunikilojn, interpretante ian tutmondan tendencon akcepti ian Savanton, prezentante tro-
simpligan mondo-rigardon, disradiante memfidon kaj optimismon, ktp.
La rotvejl-hundo de Dio
La ĉefa kap-doloro por la papo estas la avanco de iu progresista popola eklezio en Latin-Ameriko. Wojtila estas polo kaj ĝisosta
kontraŭkomunisto; iu el la celoj de sia vivo estas energie kontraŭbatali la marksismon kaj la komunismon en la mondo. Tial ke
la influo de la marksismo en la baz-eklezio kaj en la teologio pri liberigo estas evidenta, li tute obstine intencas restarigi la ordon
en la kontinento.
Por tion fari, li kalkulas je Ratzinger kiu estas nomumita en 1981 Prefekto de la Kongregacio de la Doktrino de la Fido, t. e.
kvazaŭ la Ministrejo de la ideologio kaj de la informado de la Vatikano. Li praktikas tiun taskon dum jarcent-kvarono kaj
sukcesas stampi sian markon sur la tutmondaj aferoj.
Ratzinger fariĝas la arkitekto de iu ampleksa paŝtista kaj eklezia ofensivo kiun li nomas “Restarigo”. La celo estas plifortigi la
centran gvid-aparaton kaj dismembrigi ĉiun formon de disidentado ene de la Eklezio. Ratzinger baldaŭ pruvas esti iu vera kaj
granda inkvisitoro, kio igas lin gajni la titolon je “rotvejl-hundo de Dio”.
La tuta Katolika Eklezio troviĝas sub lia cel-kontrolo sed la sagoj ĉefe estas adresitaj al Latin-Ameriko; estas tie kie la politika
kolizio estas pli granda. Tial ni dediĉos al ĉi tiu kontinento la atenton en ĉi-artikolo.
La detruado de la popola eklezio kaj la teologio pri liberigo
La unua paŝo estas la kreado de daten-bazo de la episkoparaj konferencoj, la teologoj de la liberigo, la progresistaj religiuloj, la
suspektindaj episkopaj projektoj ktp. En preskaŭ ĉiuj diocezoj oni nomumas episkopojn kaj kardinalojn ultrakonservativajn kaj
klare dekstremajn. Nur en Brazilo oni nomumas kvindekon da konservativaj episkopoj. Fine de la okdekaj jaroj, kvin el la 51
perua episkopoj estas membroj de Opus Dei. Ĉilio kaj Kolombio sekvas saman vojon. Los disidentaj episkopoj suferas
premojn, iuj ricevas averto-leterojn; al aliaj oni malpermesas vojaĝi aŭ estas alvokataj por raporti pri siaj agoj.
Ĉi tiu politiko de nomumado estas eĉ pli grava ĉar la episkoparo ludas gravan rolon en tiu kontinento. En multaj kazoj ĝi estas la
sola ebla opozicio kontraŭ la militista subpremado, torturo, ktp. Se la episkopoj de Brazilo kaj Ĉilio estus silente, kiel fakte faris
tiuj de Argentino, la nombro da viktimoj de la subpremado povintus esti multe pli granda.
Ankaŭ en la malsupraj niveloj oni praktikas elpurigadon. Oni denove laboras en la edukado de sacerdotoj premante sur
seminarioj kaj institutoj de teologio, reorientante aŭ fermante ilin. Oni intencas pli bone kontroli la religiulojn kiuj ofte estas
protagonistoj de la eklezio de la liberigo. Oni speciale atentas pri la teologoj. De tiam oni limigas ilin devigante ilin fari la novan
ĵuron de fideleco.
En 1984 Ratzinger redaktas la «Instrukcio de la Sakrala Kongregacio por la Doktrino de la Fido pri iuj aspektoj de la 'Teologio
pri liberigo’» per kiu li fronte atakas la teologojn de la liberigo, ĉefe tiujn de Latin-Ameriko. Unu jaron poste, li malpermesas al
Leonardo Boff, iu el la plej elstaraj figuroj de ĉi tiu movado, esprimi sin. Oni intensigas la kontrolon sur la katolikaj ĵurnaloj, ĉie
kie oni taksus necese, oni cenzuradas ilin, oni anstataŭigas ties redakcian konsilion aŭ oni metas ĝin sub financan premon.
La progresistaj episkopaj instru-projektoj estas metitaj sub kontrolon aŭ eĉ oni metas finon al ili. Konsiderita tro progresista, en
1989 la Internacia Asocio de la katolika junularo, ĝi ĉesas esti agnokskita de la Vatikano kaj devas cedi sian lokon al la kontraŭ-
maldekstrema kaj konfesia CIJOC.
Kune kun la detruado de ĉio kio estas progresista, oni entreprenas ambiciajn projektojn kies celo estas meti la fidelulojn sur la
bonan vojon. Evangelizado 2000 kaj Lumen 2000 estas grandskalaj projektoj destinitaj al Latin-Ameriko, al kiuj oni disponigas
Marc Vandepitte estas belga filozofo kaj ekonomikisto naskiĝinta en
1959, kaj studinta en la universitatoj de Gando kaj Lovajno, kie li
studis ankaŭ teologion. Li estas aŭtoro de multenombraj libroj pri la
inter-rilatoj Nordo-Sudo, Latin-Ameriko, Kubo kaj Ĉinio.
40
almenaŭ tri satelitojn. Tiuj projektoj estas preparataj de personoj kaj grupoj de ultrakonservativa dekstrularo: Comunione e
Liberazione, Mario-Agado, Karisma Katolika Renovigo, ktp. La kunlaborantoj de tiuj potencaj amasmedioj komparas lian
agadon kun io kvazaŭ nova «lum-potenco».
Tiuj kiu scipovas legi estas inunditaj de religiaj libroj je malmultekosta eldonado. Oni demarŝas iujn emeritigojn por la sacerdotoj
kaj la religiulinoj. Por ĉi tiuj projektoj la eklezia kupolo disponas je la financa apogo de la mastrara mondo.
Kontraŭ-komunista kruc-milito
Estis neglektita nenio. Unu post alia, ĉiuj kolonoj de la popola eklezio de Latin-Ameriko estis eliminitaj. La kompetentuloj
priskribas tion kiel la detruado de unu eklezio. Temas pri iu el la plej gravaj ideologiaj kaj politikaj kampanjoj de la postmilito.
Ĉi tiu kampanjo kongruas kun la kontraŭ-komunista kruc-milito de la Malvarma Milito. Ĝi povas ankaŭ esti interpretata kiel
usona venĝo pro la perdo je povo dum la antaŭaj jaroj.
Dum la sesdekaj kaj sepdekaj jaroj la landoj de la Tria Mondo plifortigis siajn poziciojn en la tut-monda merkato. Ili altrudis pli
altan koston de la krud-materialoj plialtigante tiamaniere sian aĉet-kapablon en la tut-monda merkato. La kulmina punkto estis
la krizo de la nafto de 1973. En 1975 Vjetnamio atingas kompletan venkon sur Usono. Post ne multe da tempo la Blanka Domo
estis dufoje humiligita, unue pro la revolucio de la sandinistoj en la usona dom-korto (1979), kaj poste pro la dramo de la
ostaĝoj en Irano (1980). Alveninte Reagan al la prezidanteco li sin sentis krome minacita pro la teniĝo de ekonomia sen-
dependeco de statoj tiel gravaj kiel Meksiko kaj Brazilo.
La Blanka Domo ne kapitulacis kaj disvolvigis kontraŭofensivon en diversaj frontoj. La teologio de liberigo estis unu el la plej
gravaj celoj. Fine de 1960 la teologio pri liberigo, ankoraŭ en embria stato, estis konsiderata kiel minaco por la geostrategiaj
interesoj de Usono, kiel montras la informo Rockefeller.
En la sepdekaj jaroj oni kreis teologiajn centrojn kiuj devus entrepreni la batalon kontraŭ la teologio pri liberigo. Sed estis ĉefe
ekde la okdekaj jaroj kiam tiu kontraŭofensivo atingis sian plej altan pinton. Usono pagis milojn da milionoj da dolaroj por apogi
la kontraŭrevolucion en Latin-Ameriko. Ĉi tiu malpura milito okazigis dek-milojn da viktimoj. Mort-eskadronoj, kvazaŭarmeanoj,
kaj ankaŭ la laŭregula armeo faris la malpuran laboron. En la vicoj de la kristanaj movadoj de liberigo falis multaj martiroj. La
plej konataj estas Monsinjoro Romero kaj la ses jezuitoj de Salvadoro. Por batali kontraŭ la teologio de liberigo en ĉi-ties propra
tereno, oni enkondukis protestantajn sektojn kiuj ricevadis amasan financan apogon de Usono. Pere de altiraj sloganoj kaj
sentimentalaj mesaĝoj la menciitaj sektoj devis intenci altiri la kredantojn. Por apartigi ilin el la danĝera influo de la teologio pri
liberigo, oni uzis altekostajn elektronikajn rimedojn. La religio aperis ĉi tie kiel popola opio en ĉi ties plej pura formo. Ankaŭ la
armeo estis mobilizata en ĉi tiu religia milito. La altgradaj oficiroj de la latinamerikaj armitaj fortoj redaktis dokumenton por doni
konsiston al la “teologia brako” de la armitaj fortoj.
Plenumita misio
La kombinataj klopodoj de Ratzinger kaj la Blanka Domo donis ĝiajn fruktojn. En la naŭdekaj jaroj oni donis egan baton al la
eklezio de bazo en Latin-Ameriko. Multenombraj bazaj grupoj ĉesis ekzisti aŭ malfacile funkcias pro manko de episkopa apogo,
pro timo al la persekutado pro tio ke ili jam ne plu fidas pri la esperita progresado, aŭ simple ĉar ili estis fizike eliminitaj. La
optimismo kaj la aktivismo de la jaroj 1979 kaj 1980 cedis lokon al la dubo kaj la pripenso. La analizo de la socio perdis terenon
antaŭ la kulturo, la etiko kaj spiritualismo, tutfavorante la planojn de Ratzinger.
Ĝenerale la gravito-centro pasas de la liberigo al la devoteco, de la opozicio al la konsolo, de la analizo al la utopio, de la ribelo
al la supervivado. La raporto de la Eliro cedas pason al la Apokalipso kaj la Apostoloj.
Je la fino de la jarcento la eklezio de bazo jam ne plu estas minaco por la sistemo. Tiel por la Vatikano kiel por la Pentagono kaj
por la lokaj elitoj de Latin-Ameriko, provizore, malaperas unu el iliaj problemoj. Tiu milit-paŭzo baldaŭ ĉesas pro la elektado de
Chávez por la prezidenteco de Venezuelo, sed ĉi tio estas alia historio.
En 2005 Ratzinger estas rekompencita pro sia sukcesa laboro de restarigo kaj elektita kapo de la Katolika Eklezio. Sed li estas
malpli brila kiel gvidanto ol kiel inkvisitoro. Resume, li estas nekompetenta papo. Li lasas iun institucion malfortigitan, minacata
pro la malabundo de sacerdotoj, pro la perdo de fideluloj en Okcidento kaj pro la senĉesaj skandaloj. Li ne sukcesis meti ordon
en la aferoj de la Vatikano, eble ĉi tiu estas iu el la kialoj de lia abdiko.
Ratzinger restos en la historio ĉefe kiel la ulo kiu efektivigis la restarigon de la Katolika Eklezio kaj neŭtraligis la eklezion de la
popolo en Latin-Ameriko. Estas sufiĉe rimarkindaj meritoj.
La kombinataj klopodoj de Ratzinger kaj la Blanka Domo donis ĝiajn fruktojn… Usono pagis milojn da mili-
onoj da dolaroj por apogi la kontraŭrevolucion en Latin-Ameriko. Ĉi tiu malpura milito okazigis dek-milojn
da viktimoj. Mort-eskadronoj, kavzaŭarmeanoj, kaj ankaŭ la laŭregula armeo faris la malpuran laboron. En la
vicoj de la kristanaj movadoj de liberigo falis multaj martiroj. La plej konataj estas Monsinjoro Romero kaj la
ses jezuitoj de Salvadoro.
