54
1. La strategio de la distrado.
La ĉefa elemento de socia kontrolo
estas la strategio de distrado kon-
sistanta en la devojigo de la atento
de la publiko el la gravaj proble-
moj kaj la ŝanĝoj deciditaj de la
politikaj kaj ekonomiaj elitoj, pe-
re de la tekniko de superŝutado de
senĉesaj distraĵoj kaj sensignifa
informado. Tiu strategio same es-
tas nepre necesa por eviti ke la pu-
bliko interesiĝu pri esencaj konoj
en la tereno de la scienco, la ekono-
mio, la psikologio…
Teni la publikan atenton for de la
sociaj problemoj, allogita de ne-
gravaj temoj. Tenadi la publikon
okupita, okupita, okupita, sen ajna
tempo por pensado…
2. Krei problemojn kaj poste oferi
solvojn.
Ĉi tiu metodo estas nomata “proble-
mo–reago–solvo”. Oni kreas proble-
mon, iun elpensitan situacion por
okazigi ian reagon far la publiko,
cele de ke ĉi tiu mendu la solvojn
kiujn oni volas akceptigi. Ekzemple:
lasi disvolviĝi aŭ intensiĝi la urba
perforto, aŭ organizi sangajn aten-
cojn, cele de ke la publiko estu la
mendanto de leĝoj pri sekureco aŭ
politikaj domaĝe al la libereco. Aŭ
ankaŭ: krei ekonomian krizon por
igi akcepti kiel necesan malbonaĵon
la retroiron de la sociaj rajtoj kaj la
detruon de la publikaj servoj.
3. La strategio de la laŭgradeco.
Por ebligi ke oni akceptu ian
neakcepteblan disponon, sufi-
ĉas apliki ĝin laŭgrade, iom-
post-iom, dum sinsekvaj jaroj.
Tiamaniere sociekonomiaj kon-
diĉoj radikale novaj (novliber-
alismo) estis truditaj dum la
jardekoj de 1980 kaj 1990: mi-
nimuma ŝtat-interveno, privat-
igoj, labora malstabileco kaj
necerteco, amasa senlaboreco,
salajroj nesufiĉaj por deca viv-
maniero… tiom da ŝanĝoj kiuj
estus provokintaj revolucion se
oni estus aplikinte ilin de-
komence.
55
4. La strategio de preterlaso.
Alia maniero igi akcepti nepopularan decidon estas pre-
zenti ĝin kiel “doloran kaj necesan”, atingante la publikan
akcepton, momente, por estonta aplikado. Pli facilas ak-
cepti estontan ol tujan malboniĝon. Unue, ĉar la penado ne
okazas ankoraŭ. Poste, ĉar la publiko, la amaso, ĉiam
emas naive esperi ke “morgaŭ ĉio iros pli bone” kaj ke la
petata penado povos esti evitata. Tio donas al la publiko
pli da tempo por alkutimiĝi al la ideo de la ŝanĝo kaj
akcepti ĝin rezignacie kiam alvenos la momento.
5. Adresiĝi al la publiko kvzaŭ al infanaĝuloj.
Plejparto el la propagando adresita al la granda
publiko uzas diskurson, argumentojn, figurojn
kaj tonon infanecajn, plejofte proksimajn al
febleco, kvazaŭ la spektanto estus infanaĝa aŭ
mens-nematura. Ju pli oni volas trompi la spekt-
anton, des pli oni emas alpreni infanigantan
tonon. Kial? Se oni adresas al iu persono kvazaŭ
ĉi tiu estus 12-jaraĝulo, tiam do, subinflue de
sugestio, la persono tre eble rezultus inklina al
respondo aŭ reago sen kritika senso, similaj al
tiu de vera 12-jarulo.
7. Teni la publikon en
nescio kaj idioteco.
Klopodi ke la publiko
estu nekapabla kompre-
ni la teknologiojn kaj
metodojn uzitajn por
ĝia kontrolo kaj sklav-
eco. La kvalito de la
edukado, informado kaj
distrado destinitaj al la
malaltaj klasoj devas
esti kiel eble plej povraj
kaj senkvalitaj, tiamani-
ere ke la distanco, rilate
al la scio, inter la mal-
altaj kaj la altaj klasoj
rezultu tute nesuper-
ebla, neŝanĝebla.
8. Stimuli la publikon
esti komplezema kun la
vulgareco.
Promocii ke le publiko
pensu ke estas laŭmoda
la fakto esti stulta, vul-
gara, neklera…
56
9. Plifortigi la memkulpecon.
Igi la individuojn kredi ke nur
ili kulpas pri ilia propra mal-
sukceso, rezulte de ilia nesufiĉa
inteligento, ilia malkapablo aŭ
ilia manko de penlaborado, ke
ili estas la responsuloj de ilia
malfeliĉa stato.
Tiele, anstataŭ ribeli kontraŭ
la ekonomia sistemo, la indivi-
duoj sin subtaksas kaj sin kul-
pigas, kio generas depresian
staton, unu el kies efikoj estas
la inhibicio de ilia agado. Kaj,
sen agado, ne eblas revolu-
ciado!
10. Koni la individuojn
pli bone ol ili mem ko-
nas sin.
Laŭlonge de la lastaj
kvindek jaroj, la sen-
ĉesa progresado de la
scienco kaj la tekniko
generis ege kreskantan
breĉon inter la konoj
de la publiko kaj tiuj
posedataj kaj uzataj de
la superregantaj elitoj.
Dank’ al la biologio, la
neŭro-biologio kaj la
aplikita psikologio, la
”sistemo” ĝuis tre pro-
fundan konon pri la
homa estaĵo, tiel de fi-
zika kiel de psikologia
vidpunkto, la sistemo
sukcesis koni la ordina-
ran individuon pli bone
ol ĉi tiu konas sin mem.
Ĉi tio signifas ke, plej-
okaze, la sistemo efek-
tivigas pli grandan po-
von kaj pli grandan
kontrolon sur la indi-
viduoj, multe pli gran-
dan ol tiu kiun la in-
dividuoj havas sur si
mem.