25
La graveco de la nuna krizo metas tagorden, unua-
range, le neceson organizi la rezistadon fronte al la
kontraŭsociaj disponoj kiujn pretigas la financ-
fakuloj. Oni devas preni ĉiujn eblajn unuigajn ini-
ciatojn por remobilizi la socion kiel eble plej. Sed
la rezistado ne sufiĉas, krome estas necese labori
por la konstruado de iu
kontraŭkapitalista referaĵo
portanta alternativan kaj
koheran projekton de so-
cio, kapablan alporti al la
bataloj celojn kaj postu-
lojn samtempe radikalajn
kaj realigeblajn.
Do, por tiuj kiuj volas al-
fronti la socian problem-
aron oni prezentas duobla
tasko:
Unuflanke, prepari rezist-
batalojn, kiel eble plej
ampleksajn kaj unuecajn. Kaj aliflanke, konstrui
kontraŭkapitalisman referaĵon klare difinitan kaj
kun totala politika sendependeco rilate al la soci-
liberalaj registaroj kaj la politikaj fortoj kiuj apo-
gas ilin.
Sekve oni proponas iujn urĝajn disponojn kiuj de-
vus konstitui la bazon de
progresista kaj kontraŭ-
kapitalista alternativo al la
nuntempa krizo. Disponoj
kiunj oni povus trudi nur
danke al iu unueca socia
movado kiuj tute ŝanĝus
la nunan fortointerrilaton.
Disponoj kiuj estu rezulto
de reala koincido en la ba-
taloj kaj rezistado okaz-
antaj: kontraŭ la fermo de
entreprenoj, kontraŭ la
privatigo de la instruado kaj la sanecservo,
kontraŭ Bolonio…
Eblas aliaj disponoj antaŭ la krizo, favore al la so-
cia plimulto. Kun la krizo evidentiĝis ke la nov-
liberalaj politikoj konstituas kolosan fiaskon. Du
aferoj estas denove esencaj kaj devas esti kon-
siderataj, la distribuado de la riĉaĵoj kaj la afero de
la posedaĵo.
Defendi la laboristojn. La startpunkto pri la socia
urĝeco: defendado de la laborpostenoj kontraŭ la
maldungo, kreado de publika laboro, plialtigo de
la salajroj, bremsado de la privatigoj. La krizo ne
devas esti pagata de la laboristoj, sed la kapital-
istoj. Oni devas savi la popolojn, ne la bankojn.
Tiu estas la plej baza kaj
esenca celo: defendi la la-
borkodiĉojn kaj la viv-
kondiĉojn de milionoj da
laboristoj kiuj estas da-
maĝitaj de la krizo.
Uzado de la publika mo-
no. La publika mono de-
vas esti uzata por krei ind-
ajn laborpostenojn destine
al la senlaboruloj kaj por
promocii altkvalitajn pu-
blikajn servojn destine al
la loĝantaro, kiu nun be-
zonas ilin pli ol ĉiam antaŭe. Tiucele estas necese
decide rifuzi la Pakton pri Stabileco kaj Kresk-
iĝo trudita de Bruselo.
Origino de la rimedoj. Unue, klarigi ke ekzistas
rimedoj, kiel evidentigas la realigitaj savo-planoj
por la bankoj. Estas afero de politika volo kontroli
la uzadon de la disponebla
rimedoj. Krome, la ŝtatoj
devus promocii laŭ kun-
ordigata maniero iun re-
formon de la impostaj sis-
temoj celante ties pro-
gresivecon (pli altaj im-
postoj al pli altaj fortu-
noj), efike batali kontraŭ
la fiskaj fraŭdoj kaj eks-
terleĝigi la fiskajn para-
dizojn, kio ebligus dispo-
ni je sufiĉe da publikaj
rimedoj.
Publika kaj regulita financa sistemo. Aliflanke, la
senkondiĉaj mon-helpoj al la privata financ-
sektoro devus esti anstataŭitaj de politika decido
favore al iu publika financ-sistemo serve de la
sociaj necesoj nun ne priatentitaj, kiu ebligus
krome financi la ekologian rekonvertigon de la
ekonomio.
La krizo ne devas esti pagata de la laboristoj, sed de la
kapitalistoj. Oni devas savi la popolojn, ne la bankojn.
La ŝtatoj devus efike batali kontraŭ la fiskaj fraŭdoj
kaj eksterleĝaligi la fiskajn paradizojn.
26
Kontraŭ la financaj senreguligoj, la fiskaj paradi-
zoj, la nepagado de la ŝuldoj far la bankoj… Oni
devas postuli ankaŭ la kontrolon de la kapitaloj, la
ĉesigon de la banka kaj komerca sekreto, la naci-
igo de la bankoj sen kompensoj kaj kreado de ban-
koj je ŝtata nivelo. Tiuj disponoj devus esti en-
kadrigitaj en ĝenerala politiko kiu metu en diskut-
adon la aferon de la banka privata proprieto kaj ke
celu la kompletan naciigon de de la tuta banka,
financa kaj kredita sistemo. Sen tiu kontrolo de la
financ-sistemo kaj la eko-
nomio, la ŝtatoj ne plene
povus efektivigi la rolon
por kiu ili estis kreitaj. Ja,
la ŝtatoj kun tiuj “veraj”
povoj devus, siavice, esti
demokratie kontrolataj de
la civitanoj, la loĝantaro.
Sektoroj kun malfacilaĵoj.
Antaŭ la bankroto de la
banka sistemo aŭ la dis-
falo de grandaj entrepre-
noj, se necese por savi la
laborpostenojn, devus la
ŝtato interveni en la pri-
vata proprieto de la gran-
daj entreprenoj, oni devas
ne dubi nek heziti iri tiu-
direkten defendante la na-
ciigon sub la kontrolo de
la laboristoj.
Meti en diskutadon la afe-
ro de la proprieto. Ne te-
mas nur pri nova distri-
buo de la riĉaĵoj sed an-
kaŭ pri iu ŝanĝo en la
rilatoj de la propraĵo. Oni
devas anstataŭigi la priva-
tan posedon de la kapita-
lo kaj de la grandaj entre-
prenoj tra la publika kaj
socia alpropriigo pere de
la kontrolo de la ekono-
mia demarŝado fare de la
laboristoj.
Entrepreni novan regla-
menton de la labor-merkatoj, kiu renversigu la
dinamikon de la prez-reduktado de la maldungoj
kaj garantiu stabilecon kaj kvaliton de la labor-
kontraktoj, devas esti alia zorgo de la ŝtataj
regantaroj.
La krizo estas ankaŭ ekologia. Oni devas rekon-
verti la modelojn de produktado kaj konsumado
por batali kontraŭ la klimata varmiĝo. Tiu celo
postulas ian malsaman organizadon de la politiko
pri transportado, pri la energio, la batalo kontraŭ
la polucio kaj la degradigo de la natur-medio en la
urboj kaj en la kamparo. Ankaŭ en tiu tereno
devos interveni la publika povo, sub la popola,
civitana kontrolo, por orientigi la ekonomian plan-
adon respektante la naturajn limojn de la klimato
kaj la medio.
Ekzistas bonaj argumentoj kaj forta apog-punkto
por defendi la realigeblecon de la supre menciitaj
disponoj: la miloj de miliardoj da dolaroj kaj eŭroj
transdonitaj al la bankoj
kaj financ-agentejoj nur
en la daŭro de malmultaj
tagoj, aŭ eĉ horoj, dum la
kasoj restas malplenaj por
la salajruloj, la senlabor-
uloj, la popoloj. Oni devas
renversi la tendencon pre-
nitan antaŭ 25 jaroj en la
distribuo de la riĉaĵoj, de-
diĉi tiujn riĉaĵojn al la
labor-dungo, al la salajroj,
al la socia sekureco, al la
publikaj servoj kaj ne al la
financa spekulado. Tial,
multaj aferoj, temoj kaj
depostuloj povas pasi el la
propagando al la mobiliz-
ado, de la ĝeneralaj eks-
plikoj al konkretaj propo-
noj, al batalo-celoj.
Tiutipaj disponoj perme-
sus inversigi la nunan
salajr-alĝustigon, rifuzan-
te tiele iun ekonomian lo-
gikon kiu, kiel la eks-
plodo de ĉi tiu krizo me-
morigas al ni, estas laŭ-
difine aŭtisma rilate al la
sociaj necesoj. Krome
nun estas evidenta, eĉ por
ties plej konvinkitaj de-
fendantoj, la nerealigebl-
econ de la novliberala
formulo de la demarŝado
de la kapitalista ekono-
mio. Kaj, siavice, la novliberalismo ne estis pli ol
unu respondo antaŭ la elĉerpiĝo de la Kejnsa
formulo, kiu kolapsis per la krizo de la 70aj jaroj.
Ambaŭ elementoj: la fakto ke la krizo eksplicite
evidentigas la indiferenton de la kapitalista logiko
rilate al la sociaj necesoj, kaj samtempe la fakto ke
la krizo devigas tiun logikon serĉi alternativan for-
mon de demarŝado, aktualigas la neceson de iu
kontraŭkapitalista projekto.
Antaŭ la bankroto de la banka sistemo aŭ la disfa-
lo de grandaj entreprenoj, se necese por savi la la-
borpostenojn, devus la ŝtato interveni en la privata
proprieto de la grandaj entreprenoj, oni devas ne
dubi nek heziti iri tiudirekten defendante la naci-
igon sub la kontrolo de la laboristoj.
27
U
U
r
r
ĝ
ĝ
a
a
s
s
t
t
r
r
o
o
v
v
i
i
k
k
a
a
j
j
e
e
n
n
k
k
o
o
n
n
d
d
u
u
k
k
i
i
a
a
l
l
t
t
e
e
r
r
-
-
n
n
a
a
t
t
i
i
v
v
o
o
n
n
a
a
l
l
ĉ
ĉ
i
i
t
t
i
i
u
u
s
s
e
e
n
n
r
r
a
a
c
c
i
i
a
a
e
e
k
k
o
o
n
n
o
o
-
-
m
m
i
i
a
a
s
s
i
i
s
s
t
t
e
e
m
m
o
o
:
:
Kapitalismo
Ni regas ilin
Ni trompas ilin
Ni ilin
mortigas
Ni festenas je ilia sano
Ni laboras
por ĉiuj
Ni ĉiujn
nutras