44
La Esperanta instruado far de Santiago Mulas Ga-
llego estis persona dediĉo kiu etendiĝis laŭlonge
de tuta duonjarcento, ekde la jaro 1959 ĝis la nun-
tempo, ekde la epoko de Alberto Menéndez kaj
Alfredo Villa ĝis la nuna kunlaborado kun pli ju-
naj samideanoj, en la Ateneo Jovellanos kaj en
ĉiu alia loko kie eblus tion fari kaj estis personoj
kiuj interesiĝis pri
nia afero, unue ka-
dre de la Esper-
antista Grupo Jo-
vellanos kaj poste
kadre de la renom-
ita Astura Esper-
anta Asocio, ĝene-
rale en Gijón sed
ankaŭ, foje, en
aliaj lokoj, kiel
Avilés…
Tiutipa dediĉo al la
Internacia Lingvo
ne estas, por la
personoj kiuj plen-
umas ĝin, peniga
per si mem, male,
la Esperanta instru-
ado povas doni al
la instruantoj gran-
dan plezuron kaj
memkontenton, ta-
men, estas kelkaj
cirkonstancoj, kiuj
alportas al tiuj ins-
truistoj egan frustr-
iĝon kaj fiaskosen-
ton. Ĉiuj, kiuj iam
dediĉiĝis al tiu tas-
ko, scias ke la gelernantaro iom-post-iom malpli-
iĝas laŭlonge de ĉiu kurso. Ĉefe, post ĉiu ferieto
de Kristnasko-tempo aŭ de Pasko-tempo la aro da
lernantoj restas duonigita aŭ trionigita. Nur eta
nombro da lernantoj, kiuj komencis la kurson,
persistas ĝis la kurso-fino. Iuj el ili malaperas tiam
kaj la instruisto neniam scios ĉu ili plu praktikados
la akiritan konon pri la Internacia Lingvo. Aliaj
lernantoj ripetas plurfoje la Bazan Kurson kaj iuj
eĉ lernas poste la Perfektigan Kurson. Kutime,
inter ĉi-lastaj ne mankas tiuj, kiuj aliĝas al la loka
Esperanta Grupo kaj eble ankaŭ al iu E-revuo dum
iom da tempo, kvankam ne ĉiuj ili restas kiel ak-
tivuloj de la E-movado. Sed eĉ inter la malmultaj
kiuj aktivadas dum kelkaj jaroj en tiu movado es-
tas iuj kiuj forlasas ĉion ekde difinita momento
por ne plu reveni al la porEsperanta laborado.
Tial, ĉiu Esperanto-instruisto, same ol Santiago
Mulas mem, ofte povas dubi ĉu efektive iome uti-
lis sian sindediĉon al la Esperanta instruado.
Kiel dirite, Santia-
go travivis tiun
sperton dum multe
da tempo. Sed el
tiom longa, 50-jara
periodo, ni deziras
speciale emfazi la
sepjaran periodon
inter la jaroj 1969
kaj 1976. Kial?
Ĉar dum tiuj jaroj
la agado de la Es-
perantista Grupo
Jovellanos tre mal-
pliiĝis; ĝi preskaŭ
tute falis, kaj la
kursoj de Santiago
Mulas, kiuj plu da-
ŭris tiam, oni po-
vas diri ke ili estis
preskaŭ la sola vi-
vosigno de la urba
esperantismo kaj la
kerno ĉirkaŭ kiu
oni povis poste re-
artikigi la grupon.
Ja, post la forpaso
de Alfredo Villa
kaj la ĉeso de la
gvida aktivado far
de Alberto Menéndez, multaj iamaj membroj de la
grupo kaj ankaŭ kelkaj estraranoj forlasis la por-
Esperantan aktivadon rezultante kvazaŭ psaralizo
de la E-grupo. En tiu kunteksto, la persisto de
samideano Mulas savis la kontinuecon de la esper-
antisma tradicio en Gijón kaj evitis la kolapson de
la movado en la urbo, kio estus povinta signifi ĝi-
an definitivan malaperon kiel okazis en aliaj lokoj.
El la kursoj gviditaj de S. Mulas dum tiuj jaroj res-
tis novaj aktivuloj de la grupo, kiaj Marina Pique-
ro, Luis Muñiz, Julio Argüelles, Ildefonso Domín-
guez… kies nomoj aperos poste en nia historio en
rilato kun E-aktivado kaj taskoj de la E-grupo.
La kursoj de Santiago Mulas
45
Okazis en tiu epoko iu cirkonstanco kiu igis kresk-
iĝi la nombro de la esperantistoj en nia urbo. La E-
Grupo de El Entrego, La Verda Kolombejo,
kiun ni kelkfoje menciis en nia raporto, ĉesis en
sia aktivado; plejparto el ĝiaj membroj forlasis
tiun urbon kaj translokiĝis al aliaj lokoj. Kelkaj el
ili ekloĝis de tiam en Gijón, kaj de tiam membris
ĉe nia esperantista rondo. Fakte iuj el ili estis pli ol
nuraj membroj, sed veraj aktivuloj: Juan Manza-
no, Sacramento Collado kaj, ĉefe, Adonis Gonzá-
lez Meana.
Pliaj membroj kaj aktivuloj estis barbitaj, fine de
la periodo kiun ni priraportas, inter la ĉeestintoj de
la kurso 1975-1976. La lernantaro de tiu kurso es-
tis pli multenombra ol tiu de la antaŭaj jaroj. Par-
toprenis en ĝia komenco kelkdeko da gelernantoj.
Eĉ konsiderante ke kelkaj el ili estis ĉeestintaj jam
antaŭajn kursojn, tamen la nombro da novbakitaj
samideanoj estis konsiderinda. Iu el tiuj novaj E-
lernantoj memoras la komenciĝon de tiu kurso, ki-
un li priskribas tiele:
La unua klaso de la kurso havis ian solenan ka-
rakteron. Krom la lernantaro, sufiĉe multenombra,
estis tie kelkaj elstaraj personoj de la urba kaj re-
giona esperantistaro. Antaŭe mi estis koninta
preskaŭ neniun el tiuj personoj; nur poste mi sciis
la rolon kiun ili ludis en la disvastigado de Esper-
anto en Asturio. Ekzemple, estis tie Alberto Me-
néndez, kiu, kvankam li jam ne plu dediĉiĝis al la
Esperanta instruado, tamen li plurfoje vizitadis nin
dum la kurso. Estis ankaŭ la fratoj González Me-
ana, Alcibiades kaj Adonis. La unua ne loĝadis en
Gijón kaj ne estis membro de la E-grupo de tiu-ĉi
urbo, sed tamen estis li kiu gvidis la unua klason.
Poste, la cetero el la kurso estis gvidita de San-
tiago Mulas. Laŭlonge de la kurso iom-post-iom la
nombro da gelernantoj sufiĉe malpliiĝis, tamen,
proksimume deko da ili persisitis ĝis la Kurso-fino
kaj restis poste kiel membroj de la E-Grupo Jo-
vellanos. En la landa kongreso de Esperanto, kiu
okazis en El Ferrol en 1976 kelkaj el ni atingis la
titolon de “kapabla esperantisto” en la ekzamenoj
kiujn ni partoprenis tie.
Menciindas tio ke la tiuepoka prospero de Esper-
anto en Gijón koincidis kun paralela dekadenco de
la E-movado en la cetero el la Asturia regiono.
Eble la kialo de tiu kontrasto estis la fakto ke tiam
Gijón estis kreskiĝanta urbo de industria vidpunko
kaj de loĝantaro.
La plivigliĝo de la urba esperantistaro permesis
entrepreni la reorganizadon de la E-grupo kun
elekto de nova komitato kaj normala organiza fun-
kciado dum la sekvintaj jaroj.
El la foto-teko de kursgvidanto
